Hz.Muhammed (s.a.v.)'in Aile bireyleri ve Aile Hayatı

Peygamberimizin aile bireyleri kimlerdir?Peygamberimizin aile hayatı nasıldı?

Hz.Muhammed (s.a.v.) 'in pak ve şerefli nesli Hz.İsmaile kadar dayanır.Peygamberimiz'in kendisinden itibaren, Hz. İsmâil'in sülalesinden olan Adnan'a kadar baba sülâlesi (dedeleri)
şöyledir:

Hz.Muhammed, Abdullah, Abdülmuttalib, Hâşim, Abdimenaf, Kusayy, Kilab, Mürre, Kâab, Lüey, Gaalib, Fihr, Mâlik, Nadr, Kinâne, Huzeyme, Müdrike, İlyas, Mudar, Nizar, Meaad, Adnan.

Peygamberimizin anne cihetinden sülâlesi:

Hz. Muhammed, Amine, Vehb, Abdimenaf, Zühre, Kilâb.


Peygamber Efendimiz s.a.v'in 10 amcasının olduğu babası Abdullah ile birlikte 11 erkek kardeş oldukları belirtilir. Peygamber Efendimizin Amcalarının isimleri şöyledir:Haris, Zübeyr, Ebu Talib, Ebu Leheb, Kusem, Dırar, Mukavvim, Hacl, Hz. Hamza r.a ve Hz. Abbas r.a dır.

Peygamber Efendimizin dedesi Abdülmuttalib'dir.Peygamberimizin (sas) babaannesinin ismi Fatıma'dır.Peygamber Efendimiz'in (sas) anneannesinin adı Berre'dir.

Peygamberimizin hiç dayısı yoktur.Peygamber Efendimizin a.s.m halaları altı tanedir. İsimleri; Beyzâ, Berra, Atike, Safiyye, Erva, Ümeyme'dir. Bunlardan Atike, Safiyye, Erva iman etmiştir.

Hz. Peygamber(a.s.m)'in Ferîda ve Fahita adında iki teyzesi vardır. İkisi de onun peygamberliğinden önce vefat etmiştir.Rasûl-i Ekrem Efendimizin üçü erkek Kasım, Abdullah, İbrahim dördü kız olmak üzere yedi çocuğu doğmuştur. Bunlar doğuş sırasıyle (Kasım, Zeyneb, Rukayye, Ümmü Külsûm, Fâtıme, Abdullah, İbrahim) isimlerini taşımışlardı. Bu yedi çocuğun altısı Hazreti Hadîceden, yedincisi Mısırlı Hazreti Mâriyeden idi.

Resûlullah (sas)’ın yeme-içme konusunda eşlerine cömert davrandığını, kendisi fakirliği tercih etse bile eşlerinin bir yıllık yiyeceklerini temin etmek suretiyle onlara geniş davrandığını bilmekteyiz.[3] Giyecek hususunda da aynı şeyleri söyleyebiliriz. Hz. Âişe’nin birden çok altın yüzük taktığı ve kolye kullandığı bilinmektedir.[4]

Resûlullah (sas) evlenirlerken, kadının hakkı olan mihri ihmal etmemiş, onların haklarını gözeterek mehirlerini peşin ödemiştir. Sadece Hz. Safiyye annemize mihr vermemiş, ona da: “Senin mehrin; hürriyetindir.” buyurmuştur.[5] Ümmü Habibe (ra)’nin nikâhı Habeşistan’da kıyılmış, kendisi orada ihmal edilmemiş, Necaşi tarafından Resûlullah (sas) adına, ona da dört yüz dinar mehir verilmiştir.[6]

Resûlullah (sas), Necaşi’den gelen güzel kokuları hanımlarına taksim ederdi. Efendimiz (sas) hanımlarının güzel kokular kullanmalarına müdahale etmezlerdi.[7] İslam Dininde yabancı erkeğe göstermemek kaydıyla kadınlar koku kullanabilir ve süslenebilirler.

Resûlullah (sas), hanımlarıyla sohbete ayrı bir önem vermiştir. Hâlbuki bugünkü ailelerden çok uzak olan bir şeydir sohbet. Sohbet olmazsa muhabbet olmaz. Muhabbetsiz yuvalarda sevgi ve saygıdan söz etmek mümkün değildir. Efendimiz (sas)’in aile hayatına baktığımızda O’nun aile fertlerinin her biri ile şahsen sohbetini, hem de tüm aile fertlerinin birbiriyle sohbetini görmekteyiz. Hz. Peygamber bu sohbetleri aksatmamak için her sabah[8] ve ikindi vakti mescitten çıktıktan sonra eşlerinin her birini ayrı ayrı ziyaret eder, onlarla sohbet ederdi. Ayrıca ailenin tamamının bir arada olmasını sağlamak amacıyla o gece sıra kimde ise bütün hanımları oraya gelir, birlikte sohbet ederlerdi.[9] İbn-i Sa’d, Resûlullah (sas)’ın ilk gece sabaha kadar Hz. Safiyye ile sohbet ettiğini rivayet eder.[10]

Bazen birbirlerine kırılan hanımlarının gönlünü almak yine gönüller sultanına düşmüştür. Hz. Cüveyriye annemiz Hz. Peygamber’e, diğer hanımlarının: “Sen hür değil, cariyesin.” diye kendisine takıldıklarını söyleyince, Efendimiz (sas) “Senin mihrin hepsininkinden büyük değil mi? Senin sayende kavminden kırk kişi azat edilmedi mi?” diyerek onun gönlünü almıştır.[11]

Hz. Peygamberin (sas) yanında, mübarek eşleri rahatlıkla şakalaşabilirlerdi. Hz. Âişe anlatıyor: “Bir gün Resûlullah için bulamaç pişirdim. Yanımıza Hz. Sevde geldi. Sevde’yi yemeğe davet ettim. O kabul etmedi. Ona, yemezse yüzüne bulayacağımı, söyledim. Yine yemeyince, bulamacı yüzüne buladım. Resûlullah manzarayı görünce tebessüm etti ve ‘Ne duruyorsun, sen de onun yüzüne sür.’ dedi. Sevde de bulamacı benim yüzüme buladı.”[12]

Resûlullah (sas) hanımlarının kıskançlıklarına da tahammül eder, onların gönlünü hoş tutar ve onlara sözlü şakalar yapardı. Hz. Âişe anlatıyor: “Bir gece, Resûlullah hanımlarına mı gitti diye vesveseye düştüm. Resûlullah’ı araştırdım, elim O’nun saçlarına girdi. Durumu anlayan Resûlullah: ‘Sana yine şeytanın gelmiş olmalı.’ dedi.”[13]

Nasıl ki Resûlullah (sas) insandı, O’nun eşleri de insandı. Her ne kadar Allah, onlara Resûlullah (sas)’ın eşi olma şerefini bahşetmişse de, bu durum onları insanüstü kılmaz. Yani onlar da sevinirler-üzülürler, yerler-içerler, hastalanırlar, hatta birbirlerini normal insanlar gibi kıskanırlardı. Hz. Âişe (ra)’nin Zeynep b. Cahş’ı anlatırken onu, “Ağzındaki tükürüğü kurutacak kadar.” şiddetli kıskandığı rivayet edilir. Zeynep validemizi bu kadar kıskandığını Âişe annemiz şöyle anlatır: “Resûlullah (sas)’ın zevceleri arasında benimle en çok yarışan kadındı. Ancak din hususunda Zeynep kadar hayırlı, Allah’tan korkan, doğru sözlü, sıla-i rahime düşkün, çok sadaka veren bir başka kadın bilmiyorum.”[14] Resûlullah (sas)’ın zevceleri arasındaki bu kıskançlığı birbirleriyle olan ilişkilerini zedeleme noktasında algılamamalıyız. Bilakis bu, Allah Resûlü’ne olan aşkın, O’na duyulan sevginin büyüklüğünün tezahürüdür. Maşuk Resûlullah (sas) olunca, nasıl kıskanılmasın ki.

Resûlullah (sas), hanımlarıyla istişare eder ve buna önem verirdi. İlk vahiy geldiğinde, Hz. Peygamber çok korkmuş ve yaşadıklarını Hz. Hatice’ye anlatmıştı. Hz. Hatice de sevgili eşini teskin ve teselli etmişti.[15] Yine Hudeybiye günü antlaşma imzalanıp o yıl umre yapılmaması kararı alınınca, ihramını giymiş hazır bekleyen sahabîler, Resûlullah (sas)’ı dinlemek istememişlerdi. Peygamberimiz durumu yanında bulunan eşi Ümmü Seleme’ye açınca, o: “Ya Resûlullah! Sen kalk, kurbanını kes. Onlar Sana uyacak ve kurbanlarını keseceklerdir.” demiş,[16] gerçekten de onun dediği gibi olmuştur.

Resûlullah (sas) bütün zevcelerine ayrı ayrı değer verir, onları sevdiğini ifade ederdi.[17] Eşlerini bineğine alması, bineklerine binerken onlara yardımcı olması[18], davet edildiği yemeği “Hanım da olursa” kaydıyla kabul etmesi, O’nun hanımlarına verdiği değeri göstermesi bakımından oldukça önemlidir.[19]

Resûlullah (sas), eşlerinin yakınlarıyla candan ilgilenirdi. Hz. Âişe validemiz şöyle rivayet ediyor: “Resûlullah her koyun kestiğinde, Hz. Hatice’nin yakınlarına mutlaka bir pay gönderirdi.”[20] Resûlullah (sas), dadısı Ümmü Eymen’i de yakın aileden saymış ve kendisine annesi gibi ilgi göstererek ona: “Anneciğim” diye[21] hitap etmiştir.

Efendimiz (sas) eşleri arasında son derece adil davranırdı. Hanımlarının yanında mutlaka belli bir sıraya göre kalırdı. Sefere çıktığında kimi yanında götüreceğini de kura ile tespit ederdi. Hayatının son günlerinde hanımlarının odalarını dolaşacak gücü olmadığı için, eşlerinin rızasını alarak Hz. Âişe’nin odasında kalmıştır.[22]

Resûlullah (sas) ev işlerinde ailesine yardım ederdi. Hz. Âişe’den naklen: “Resûlullah ailesinde ne yapardı?” diye sorulduğunda Hz Âişe (ra): “Ailesinin hizmetinde olur, namaz başlayınca evden çıkardı..” buyurdu. Bu hizmetlerin neler olduğu sorulunca, o da: “Ayakkabı tamiri, elbise yamaması, dikiş, elbise temizliği, siz erkeklerin evde yaptığı her çeşit iş.” diyerek cevap vermiştir.[23] Bazı rivayetlerde, buna ilaveten kendisinin yemek yaptığı da bildirilmektedir.[24]

Resûlullah (sas), ailesinin yanına girip-çıkanlarla yakından ilgilenmiştir. Ümmü Seleme (ra)’nin anlattığına göre odasında Resûlullah’la otururken yanlarına bir muhannes (çift cinsiyetli) gelir. O kişi, Ümmü Seleme’nin erkek kardeşine şöyle der: “Yarın Allah Taif’i veya Hayber’i fethetmeyi müyesser kılarsa, sana Gaylan’ın kızını göstereceğim.” der ve uygunsuz birkaç kelime eder. Efendimiz (sas) de Ümmü Seleme’ye: “Bu, bir daha eve girmeyecektir.” buyurur.[25] Efendimiz (sas) bu hadisiyle, hanımların kesin olan vazifelerinden birinin de eşin istemediği kişinin eve almamak olduğunu göstermiştir.

Resûlullah (sas)’ın ocağı bir mektepti. Bu mektebin devamlı öğrencileri ise Ümmühâtü’l Müminin – Müminlerin anneleridir. Annelerimizin görevi çok büyüktü. Hem eş olmak hem de biricik Hoca’larından aldıkları bilgileri aktarıp yaşayarak canlı örnekler olmaktı. Efendimiz, yuvasında gördüğü olumsuz durumlara her defasında müdahale etmiş, olması gerekeni öğretmiştir. Hz. Âişe’nin kardeşi Esma’nın kıyafetinin uygun olmadığını söylemesi akla gelen ilk örnektir.[26]

Allah Resûlü’nün Hane-i Saadetlerine baktığımızda; bir canlılık, dirilik görmekteyiz her daim. Yuvaları bazen mescit, bazen medrese, bazen güzel sohbetlerin olduğu tatlı bir mekân. Aile fertleri birbirine öyle bağlı ki, tek vücut gibi. Öyle geniş bir aile ki; eşleriyle, çocuklarıyla, torunlarıyla, hizmet edenlerle, can dostlarıyla. O vücudu ayakta tutan tek şey ise Allah ve Resûlü’ne olan bağlılıktır.

Yorumlar (0)
Yorumlarınızı asagidan yazabilirsiniz. Yeni soru sormak icin ise buraya tikla


Son eklenen ruyalar

Sitemizde yer alan soruların cevapları özenle islami eserlerden seçilerek yazılmaktadır.
..